Με απόλυτη σιγουριά θα πω, πως δεν είναι οικονομική.
Γιατί σαν τέτοια, θα βρίσκαμε κάποιες λύσεις και θα την ξεπερνούσαμε με κάποιο τρόπο.
Τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, ζήσαμε σαν να ήταν αυτοσκοπός της ζωής μας το φαγητό και η καλοπέραση.
Διέλαθε της προσοχής μας, πως σε αυτά τα σώματα κατοικούσαν ψυχές, που ήθελαν και αυτές το μερτικό τους.
Ήρθε η ώρα να το διεκδικήσουν.
Το μόνο που με φοβίζει , είναι πως χάλασε η μαγιά που φιλούσαμε και είναι δύσκολο να φουσκώσει το «ψωμί» μας.
Έτσι θα υποχρεωθούμε να το φάμε άζυμο και θα μας κάτσει σαν πέτρα στο στομάχι.
Θα είναι το τίμημα.
Ήρθε η ώρα λοιπόν, να αυτοεξοριστούμε στην έρημο που μόνοι μας δημιουργήσαμε.
Αν το κάνουμε έγκαιρα και με την υπερηφάνεια της επιλογής, θα κατορθώσουμε σύντομα να δημιουργήσουμε οάσεις και να επιβιώσουμε.
Αν το αφήσουμε να μας εξορίσουν οι άλλοι,- γιατί θα συμβεί αργά ή γρήγορα, αφού θα αδυνατούμε να αποπληρώσουμε τις υποχρεώσεις μας, με την γενική συρρίκνωση της οικονομίας μας, - θα χάσουμε τον αυτοσεβασμό μας και την δύναμη να παλέψουμε για να φτιάξουμε από την αρχή την ζωή μας.
Υπόδουλοι των δανειστών μας, δεν θα έχουμε ούτε την πνευματική καθαρότητα, ούτε την δύναμη να βρούμε λύσεις και διεξόδους στα αδιέξοδα της ζωής μας.
Να γίνω πιο συγκεκριμένος.
Ζητώ να φύγουμε από τον «παράδεισο» της ευρωζώνης.
Να πάψουμε να λειτουργούμε σαν υποτελείς των δανειστών μας και να αντιμετωπίσουμε με αξιοπρέπεια την κατάστασή μας.
Νέο νόμισμα με γενναία υποτίμηση
Νέα κοινωνική συμφωνία για τον τρόπο λειτουργίας του κράτους για μια νέα αρχή.
Οι συνέπειες , οι ίδιες που θα είναι αρνητικές, συνάμα θα είναι και η ευκαιρία μας να ξεφύγουμε από την άβυσσο.
Στην χώρα μας , ο πρωτογενής τομέας της οικονομίας μας, δηλαδή η αγροτική παραγωγή, η κτηνοτροφία, η αλιεία , η εκμετάλλευση δασών και υπεδάφους , γινόταν κατά το πλείστον με χέρια μεταναστών.
Είναι οι δυσκολότερες εργασίες και αποποιηθήκαμε της ενασχόλησή μας με αυτές.
Με αποτέλεσμα, ένα σοβαρό κομμάτι του πλούτου που προέκυπτε από αυτήν την δραστηριότητα , να εξάγετε στις χώρες προέλευσης των μεταναστών και ένα δεύτερο στις χώρες που μας προμήθευαν με τα μηχανήματα και τον εξοπλισμό, μια και δεν προβλέψαμε να έχουμε την δυνατότητα κατασκευής τέτοιων μηχανημάτων.
Έτσι, η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας, παρείχε υπηρεσίες και εμπορευόταν με κύριο χρηματοδότη, ένα διαρκώς δανειζόμενο σπάταλο κράτος, που αδυνατεί πλέον να επιστρέψει τα χρωστούμενα στους δανειστές του, στον ίδιο βαθμό, που αδυνατούν οι πολίτες του να εξυπηρετήσουν τα χρέη τους στις τράπεζες, για όσα αγαθά απέκτησαν δανειζόμενοι και υποθηκεύοντας το μέλλον τους και την ψυχική τους γαλήνη.
Την ώρα λοιπόν, που αφήσαμε στα χέρια των μεταναστών τις βαριές εργασίες, οι περισσότεροι των συμπολιτών μας αλφαδιαστήκαμε στις πανέμορφες καφετερίες σε όλη την επικράτεια, πίνοντας πανάκριβους καφέδες, καμαρώνοντας τα πολυτελή αυτοκίνητα που δανειστήκαμε να αγοράσουμε και διπλό παρκάρουμε στους ανύπαρκτους δρόμους μας, φορώντας τα πιο trendy εισαγόμενα ρούχα και απομιμήσεις πανάκριβων αξεσουάρ αγορασμένα από τους άμοιρους μαύρους που κατέφθασαν και αυτοί στο Ελντοράντο να κάνουν την τύχη τους.
Το ερώτημα είναι ένα.
Ξέμεινε κανείς σε αυτόν τον τόπο, που να γνωρίζει πότε και πως κλαδεύονται τα δέντρα.
Πότε και πως καλλιεργούνται τα χωράφια. Γιατί θα φύγουν οι Πακιστανοί και οι Βούλγαροι και οι Πολωνοί και όλοι όσοι μας φρόντιζαν όλα αυτά τα χρόνια καλλιεργώντας τα χωράφια μας.
Πώς είναι να ψαρεύει κανείς, όχι για να βγαίνει φωτογραφίες με την ψαριά του, αλλά επαγγελματικά, όπως όλα αυτά τα χρόνια το έκαναν οι Αιγύπτιοι αλιεργάτες.
Πως ξυλεύεται ένα δάσος δίχως να καταστρέφεται, πως χτίζεται η πέτρα με μεράκι και πως σηκώνεται μια οικοδομή.
Γιατί αν θα γίνει υποτίμηση, κανείς μετανάστης δεν θα μείνει εδώ να προσφέρει την εργασία του, γιατί θα του είναι ασύμφορο.
Τότε λοιπόν, θα είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την πρόκληση της σκληρής δουλειάς;
Ή θα αναζητήσουμε την λύση και εμείς σαν μετανάστες , στις γειτονικές μας χώρες.
Γιατί υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο.
Ας προετοιμαστούμε λοιπόν, αναζητώντας τις λύσεις στους πατεράδες μας και τους παππούδες μας, όσο τους έχουμε ακόμη, να ανασηκώσουμε τα μανίκια και να ριχτούμε στην δουλειά.
Το χρωστάμε στις μελλοντικές γενιές που σπείραμε και πρέπει να τους παραδώσουμε ένα κόσμο καλύτερο από αυτόν που παραλάβαμε.
Βαγγέλης Μίχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου