Όλοι ήξεραν τα μαγειρέματα..

Το δύο μεγάλα κόμματα εδώ και μία δεκαετία γνώριζαν άριστα ότι η ελληνική οικονομία είναι γίγαντας με πήλινα πόδια.

Το 1993 το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε δημόσιο χρέος της τάξης των 57,74 δισ. ευρώ. Όταν έφυγε από την εξουσία το 2004, το χρέος ήταν 183,15 δισ. ευρώ (αύξηση 125,41 δισ.)! Από την πλευρά της η Νέα Δημοκρατία ανέλαβε τη...διακυβέρνηση το 2004 και το 2009, όταν την παρέδωσε, μας άφησε το λογαριασμό του χρέους στα 274,17 δισ. ευρώ (αύξηση 91,02 δισ.). Το δύο μεγάλα κόμματα εδώ και μία δεκαετία γνώριζαν άριστα ότι η ελληνική οικονομία είναι γίγαντας με πήλινα πόδια. Άσκησαν αμφότερα με ιδιαίτερο ζήλο το επάγγελμα του μάγειρα επί της οικονομίας και είναι, το λιγότερο, υποκριτικό να εμφανίζονται σήμερα αλληλοκατηγορούμενα για το ύψος του ελλείμματος και του χρέους.
Ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 τα μεγέθη που εμφανίζονταν στους προϋπολογισμούς ήταν αλλοιωμένα. Μ’ αυτό ως δεδομένο, δυστυχώς και σήμερα η συνεχής «νουμερολογία», το μόνο που καταφέρνει είναι να υπονομεύει την εναπομείνασα αξιοπιστία μας. Υπεύθυνα είναι και τα δύο κόμματα· άσκησαν εξουσία κρατώντας «διπλά βιβλία», χωρίς ποτέ να ενδιαφερθούν έστω και κατ’ ελάχιστο πώς να κάνουν ανταγωνιστική την ελληνική οικονομία. Μόνο από τα κοινοτικά ταμεία στη χώρα μας έχουν εισρεύσει περισσότερα από 100 δισ. ευρώ, τα οποία είναι εμφανές ότι σπαταλήθηκαν για την εξαγορά ψήφων και μόνο.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 τα στοιχεία στους προϋπολογισμούς παρουσιάζονταν αλλοιωμένα.

Το αρχικό «λίφτιγκ» έγινε συν τω χρόνω επιστήμη και αποκλήθηκε δημιουργική λογιστική. Η οποία άρχισε να εφαρμόζεται με ιδιαίτερη ζέση από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90. Το αποτέλεσμα ήταν το 2000 η «εικονική πραγματικότητα» να μοιάζει με τα γεγονότα, ήταν δε ολοφάνερο ότι ακόμα και οι ίδιοι οι υπουργοί Οικονομικών αγνοούσαν πού διαχωρίζονται ή μία από την άλλη. Ο Κώστας Σημίτης, όταν κέρδισε τις εκλογές του 2000, κατέβαλε μια προσπάθεια να φέρει σε κάποιο λογαριασμό τα πράγματα. Γρήγορα αντιλήφθηκε ότι το ρήγμα ήταν μεγάλο και η κάλυψή του απαιτούσε θυσίες και απώλεια πολιτικής επιρροής. Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής κέρδισε τις εκλογές με σύνθημα την ανάταξη της οικονομίας. Ως νέος πρωθυπουργός έλεγε ότι δεν μπορούμε να δίνουμε συντάξεις και να πληρώνουμε μισθούς με δανεικά. Παρά ταύτα απέφυγε να συγκρουστεί με την καθεστηκυία αντίληψη που επέβαλε ο λαός να ακούει πάντα μόνο ευχάριστα και οι ισχυροί (εργολάβοι και άλλοι) να παίρνουν στο ακέραιο ό,τι ζητάνε.

Προσφιλής τακτική των υπουργών Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας ήταν να αναθεωρούν τα στοιχεία και να φορτώνουν τα ελλείμματα των περιόδων που αφορούσαν τους προκατόχους τους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο εκτινάχθηκε στο 15% το έλλειμμα του προϋπολογισμού του 2009. Κάτι ανάλογο συνέβη το 2004, όταν κάποιοι στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κατάλαβαν ότι μπορούν να αυξήσουν για τότε το έλλειμμα στο 8%, ώστε να εμφανιστούν ότι το μειώνουν στη συνέχεια. Πρόκειται για τα τερτίπια που μας οδήγησαν στο σημερινό χάλι. Οι πολιτικοί ταγοί κρύβονταν πάντα πίσω από το δάχτυλό τους. Με εξαιρετική ευκολία, μετέφεραν τα βάρη για την «καλοζωία» της κάθε εποχής στις μελλοντικές γενιές, υπόσχονταν να εξαφανίσουν τα ελλείμματα και ταυτόχρονα έστελναν στα ύψη τα χρέη.
Δ. Γ. Παπαδοκωστόπουλος

http://greece-salonika.blogspot.com/2010/10/blog-post_3410.html#ixzz123212OKS